Seriá facil als educators, als mèstres de las nòstras escòlas, de mostrar cossí als sègles XII e XIII, lo dialècte del Miègjorn èra un lengatge nòble de cortesiá, de poësia e d’art, e cossí a perdut lo govèrn dels esperits per la primautat de França de nòrd. Mas, quantas meravilhosas ressorças subsistisson en el ! Es un dels rams d’aquest arbre magnific que cobrís de sas fuèlhas brusosas Euròpa del solelh, Italia, Espanha, Portugal. Qual coneisseriá ben lo nòstre lengadocian e seriá assabentat per qualques exemples de las particularitats foneticas que lo destrian de l’italian, del portugués, de l’espanhòl, seriá en estat d’aprendre fòrça lèu una d’aquestas lengas (...). Es de la punta d’Euròpa latina que mandi a nòstra França del Miègjorn aquesta pensada filiala, aquest acte de fe en l’avenidor, aqueste vòt de l’enriquiment de França totala per una melhora mesa en òbra de las riquesas del Miègjorn latin.